Kraciaste ponczo i biała koszula

Z mojego niedawnego całkiem postanowienia, że nie ma, Pani, opcji - żadnego poncza w szafie więcej - oczywiście wyszła figa z makiem.

I (jak zwykle) nie stało się tak dlatego, że po dłuższym od nabywania poncz odwyku nagle dopadł mnie zespół odstawienia i poczułam niemożliwą wprost do opanowania potrzebę nadrobienia zaległości w tej kwestii.

To jeszcze dałoby się jakoś usprawiedliwić - że choroba i w ogóle...

Ot, zwykły przypadek - w czasie mojego ostatniego pobytu w Częstochowie postanowiłyśmy wraz z Paulą wejść do tamtejszego outletu Vero Mody.

Taki sam outlet mam w Łodzi, przy Piotrkowskiej, ale w nim nie było mojego rozmiaru jednej bluzki, która mi się podobała.

Sądziłam, że może znajdę ją tam - nie znalazłam, wiadomo, marowa dola.

Za to Paula wypatrzyła na wieszaku to właśnie ponczo.

Przyglądała mu się z zainteresowaniem przez dłuższą chwilę (miało jej kolory, Pauli przeładnie jest w czerwieni - a w tej skontrastowaną z czernią i bielą, to już w ogóle!), po czym doszła do wniosku, że jednak go nie potrzebuje i odwiesiła je na wieszak.

Kiedy zapytałam ją o to, ile to cudo kosztuje (całkowicie fatycznie, bo w czasie gdy Paula rozważała zakup poncza ja ciągle byłam zajęta szukaniem bluzki, po którą przyszłam) w odpowiedzi usłyszałam... że trzydzieści pięć złotych.

Posłyszana informacja sprawiła, że czujnie zastrzygłam moimi niemałymi uszami.

Ile?

Ponczo za takie grosze?

Pokazać, pokazać mi je!

Czasu do namysłu nie było wiele, bo dowiedziałyśmy się, że sklep jest za pięć minut zamykany (o czym nie omieszkały, pochrząkując i potupując, poinformować nas sprzedawczynie) - ale ja go wcale nie potrzebowałam.

Jeden rzut oka i już wiedziałam - musi być moje!

Skoro kosztuje tyle, co obiad na mieście, to tym bardziej nie ma się nad czym zastanawiać...

Prawdę powiedziawszy, to mój zakup obejrzałam dopiero w domu.

I z miejsca rozwiały się wówczas wszystkie moje wątpliwości, które miałam w czasie podróży do niego, gdy jadąc na siedzeniu paulowego auta drapałam się nerwowo po głowie, ponieważ zaczęło docierać do mnie to, że właśnie po raz kolejny już w tym roku kupiłam ciuch bez większego zastanowienia i że mogą z tego - tak jak w historii z kraciastym (także) płaszczem -  znowu wyniknąć jakieś problemy.

Najważniejsze z tych wątpliwości brzmiały mniej więcej tak:

1: "No i na co było kupować kolejne ponczo - było się lepiej za wiosennym płaszczykiem rozejrzeć, babo..."
2: "Paragon, nie wzięłaś paragonu! A, paragon zbędny - outlet zwrotów nie przyjmuje... O Boże, jak to nie przyjmuje?!"

Ponczo okazało się być jedynym w swoim rodzaju - a na pewno jedynym takim wśród egzemplarzy zgromadzonych w mojej dużej ich kolekcji.

Na czym jego jedyność polega?

Już tłumaczę: na tym, że jest najbardziej praktyczne - bo naprawdę ciepłe (lubię poncza, ale nawet ta moja słabość do nich nie potrafi sprawić, żebym traktowała je bezkrytyczne - powiedzmy sobie szczerze: w 90% przypadków poncza nie izolują od chłodu tak dobrze, jak kurtka, czy nawet cieplejszy jakiś sweter).

Jest bowiem zrobione z takiej samej przędzy, z jakiej robione są przytulne bardzo i cieplutkie koce (w dotyku również przypomina miły kocyk, taki, którym człowiek ma się ochotę owinąć :).

No i "print" ma także bardzo kocykowy ;)

Jego możliwości ocieplające miałam możliwość przetestować w dniu, w którym wybraliśmy się z Lechem na spacer i w którym zdecydowałam się sfotografować je dla Was.

Trafiliśmy na jeden z cieplejszych dni tegorocznego przedwiośnia.
Termometr pokazywał piętnaście stopni powyżej zera, słońce świeciło, ptaszki ćwierkały - pomyślałam, że zaryzykuję: nie wezmę płaszcza.

I wcale, a wcale nie zmarzłam.

A jak widać na poniższym zdjęciu - koszula, którą postanowiłam dobrać do poncza jest dosyć krótka ;)

Swoją drogą - właśnie ze względu na to, że ta koszula taka krótka, to rzadko ją nosiłam.

Miałam ją na sobie raptem dwa razy, po czym - zirytowana tym, że nerki potrafi odsłonić - wrzuciłam ją gdzieś na dno szafy.

Odkopałam ją ostatnio, w czasie poszukiwania w tejże samej szafie jakichkolwiek eleganckich koszul, które mogłabym mieć i które nadawałyby się do noszenia.
Okazało się, że w połączeniu z cygaretkami, które mają nieco podwyższany stan, ta jej krótkość nie przeszkadza aż tak bardzo.

A poza tym - ma naprawdę ładny kołnierzyk.

Jestem na świeżo po zakupie kilku koszul - nie wiem, czy wiecie, ale znaleźć koszulę ze zgrabnym kołnierzykiem (i takim, pod który zmieściłby się krawat - albo mucha, o! mucha też!) to naprawdę trudna sprawa ;)

Ten jest w porządku!

Dwa dni po tamtym ciepłym i słonecznym weekendzie do Łodzi wróciła zima - na facebooku i instagramie pokazywałam Wam zdjęcia zaśnieżonego Arturówka, zatem macie dowód na to, że nie zalewam ;P

W tym paskudnym czasie, kiedy to temperatury na powrót zaczęły te grudniowe przypominać, miałam wielokrotnie okazję do tego, żeby przekonać się, że ponczo świetnie sprawdza się jako ogrzewacz ;)

W pracy mam dosyć chłodno - raz, że środek lasu, dwa, że grube i stare mury.
Tam zawsze jest mało ciepło. I zawsze muszę pamiętać o założeniu na siebie czegoś zapewniającego mi izolację od zimna.

Przez tych kilka naprawdę zimnych dni zarzucałam na siebie to właśnie ponczo - na koszulkę z długim rękawem.
Nie na sweter - na samą koszulkę.
I ani razu nie zaszczękałam zębami ;)

Zatem - ciepłe ponczo, to nie kwiat paproci.

Istnieją takie, o czym osobiście zaręczam :)!

Myślę więc, że zakupem tego poncza rozwiązałam swój problem braku jakiegoś nowego, ładnego płaszczyka na ten przejściowy okres końca wiosny, na który to zamierzałam poszukać jakiegoś lekkiego okrycia wierzchniego (miał to być płaszczyk, bo na kurtki jest wtedy zwykle już za gorąco).

Kapelusz - H&M
Koszula - Moodo
Ponczo - Vero Moda (outlet)
Cygaretki - H&M
Listonoszka - H&M
Rękawiczki - Reserved
Oksfordki - Even&Odd (Zalando)

Ten post ukazuje się wyjątkowo nie w weekend, a w tygodniu, ponieważ w sobotę i niedzielę bawiłam wraz z Paulą w Krakowie.

O tym, co tam porabiałyśmy napiszę dla Was kilka słów w kolejnym wpisie.
W nim też pokażę Wam mój nowy łup - muchę, o zakupie której marzyłam od dłuższego czasu (i którymi to marzeniami dzieliłam się z Wami w ubiegłym tygodniu).

Ale cierpliwości, wszystko w swoim czasie ;)

Miłego tygodnia dla Was - nie dajcie się złemu poniedziałkowi!

Pewnie Was tym zdenerwuję, ale ja dziś nie posiadam się z radości: mam wolne!

Mogę się bezkarnie lenić!

Jednak nie ma nic za darmo - za ten wolny poniedziałek będę musiała stawić się w pracy w sobotę ;P

Buziaki od Mar!