When I go outside in the city of the modern hearts...

Spodobały mi się te eksperymenty z elegancją.

A taka byłam przekonana, że ta wiosna i przedlecie upłyną mi wyłącznie pod znakiem wariacji na temat stylu boho.

A taka w zachwycaniu się nim zatwardziała...

No proszę, kolejny już raz przekonuję się, że niczego nie mogę być pewna ;)

Tak - jak widać na załączonym obrazku (a raczej - obrazkach) nadal eksperymentuję z zestawami nieco bardziej (od tego, co do tej pory nosiłam) eleganckimi.

Nadal oscyluję gdzieś na pograniczu - pomiędzy tym ciągle fascynującym mnie minimalizmem i awangardą, do której z kolei od zawsze mnie ciągnęło.

Bo nie byłabym sobą, gdybym jednak nie wplotła tu pewnych detali do stylu boho nawiązujących.

Jest więc kapelusz - ale ciągle nie jest to melonik.

Znowu fedora.

Pojawi się też zapewne w kolejnym poście, bo ostatnio to na nią częściej nachodzi mnie ochota (a zakończyłam już bywanie na uczelni - będę miała zatem więcej czasu na przechadzanie się w niej po mieście!).

Jest przewiązana na brzuchu koszula.

Są też sandały, do kupna których zainspirowały mnie również looki nie żadne inne, a te, którymi dzieliły się ze światem na rozmaitych portalach właśnie taki "cygański" styl lubiące dziewczyny - gdzieś tak od późnej wiosny bowiem (na zmianę z mokasynami i wszelkiej maści półbutami) zaczęły one dodawać do swoich zestawów tego typu "ciężkie" obuwie.

Zakochałam się w nim.

Podobał mi się kontrast, jaki takie masywne sandały tworzyły ze zwiewnymi kimonami, frędzlami i lekkimi sukienkami.

Oczami wyobraźni już widziałam je więc z którąś z moich maksi (mam całe dwie - szał prawdziwy ^^).

Albo z szortami. I krótkim topem.

Nigdy, przenigdy nie sądziłam, że będę chciała je wykorzystać w połączeniach bardziej szykownych.

Swoje sandały upolowałam w Deichmannie - chyba jeszcze są w ich ofercie, na pewno widziałam je ostatnio na ichniej stronie.

Bardzo wygodne są - jeśli któraś z Was nadal zastanawia się nad kupnem podobnych, a boi się niestabilności takich butów, to niech bierze te.

Nawet biegać się w nich da - kilka razy goniłam w nich autobus, przeżyłam.

Zęby też mam na miejscu.

Jeśli wziąć pod uwagę fakt, że jestem jedną z większych niezdar województwa łódzkiego (której nawet w trampkach zdarzało się w biegu potykać), to chyba naprawdę całkiem stabilne być muszą ;)

Tak, pewnie niektóre i niektórzy z Was zauważyli, że spodnie są tymi samymi spodniami, które już w poprzednim poście pokazywałam - nie da się ukryć: bardzo się z nimi polubiłam.

Co prawda początkowo kompletnie nie widziałam ich w tym połączeniu - planowałam założyć do niego lniane, nieco rozszerzane w biodrach porcięta.

Ale jakoś tak ten len mi tu wadził.

Nie tak "rasowo" się prezentował.

Wydaje mi się, że decydując się na te postąpiłam bardzo dobrze ;)

Chociaż... tamte, mimo że lniane, to gniotą się zdecydowanie mniej ;P

Te - prasowane z pietyzmem tuż przed wyjściem z mieszkania - słabo zniosły podróż autem.

I marynarka gościła już kiedyś na blogu - niemal dokładnie rok temu.

O, gwiazdą tego posta była: klik!

Wtedy też opisywałam historię jej pojawienia się w mojej szafie, ale i tu pokrótce ją powtórzę - łup lumpeksowy.

I własnoręcznie (albo raczej własnomaszynnie) przerobiony.

Poskracany, pozwężany.

A - jeszcze guziki jej wymieniłam.

Nadal jest to jedyna chyba rzecz, której nie zepsułam do maszyny siadając ;)

I nadal najchętniej ją noszę w towarzystwie tamtej frędzlowej torebki. Ale dla potrzeb tych zdjęć zdecydowałam się wybrać inną, żeby zestawy nie były do siebie za bardzo podobne.

Torebkę, którą wybrałam też znacie już bardzo dobrze - ta kopertówka była już na blogu przynajmniej raz.

Jak każda moja kopertówka jest prosta. Bardzo prosta.

I stosunkowo duża ;)

Ale tę wielkość kopertówek naprawdę cenię sobie najmocniej - jestem typem baby, który ma skłonność do upychania po torbach masy drobiazgów.

W ostateczności wcale nie tak potrzebnych, jakimi się wydawały - ale bez nich nie potrafię się ruszyć z domu.

No wiecie - zapas kosmetyków, klucze, telefon, coś do czytania, chusteczki, tabletki na alergię... trochę się tego nazbiera zawsze. Do mniejszej torebki raczej bym tego nie upakowała ;P

Tak się o ciuchach rozpisałam, że zapomniałam prawie napisać Wam o fakcie, od którego te moje dzisiejsze wypociny właściwie powinnam była zacząć - pewnie zdziwienie lekkie ogarnęło Was, że co to się dzieje? Znowu taki "nowoczesny" i "szklany" plener u Mar?

Oj, źle bardzo...

Wcale nie tak miało być!

Do tego "outfitu" wymarzyłam sobie zupełnie inne tło fotograficzne - siedzibę łódzkiej Akademii Muzycznej, pałac Karola Poznańskiego: klik!

Nie udało mi się znaleźć żadnego zdjęcia budynku z chwili obecnej - w każdym razie ta piękna elewacja jakiś czas temu została odnowiona i tak mi się to jej nowe oblicze spodobało, że zamarzyłam sobie sesję właśnie tam.

No i kiedy Lechu zapytał mnie, gdzie jedziemy na zdjęcia, to bez chwili namysłu odpowiedziałam: "pod Muzyczną".

Lechu głową kiwnął, kluczyki w dłoń wziął, aparat pod pachę - i jazda.

Jedziemy, jedziemy.... i jakoś tak rejony wydają mi się coraz to bardziej od pałacu odległe... ale ja prawa jazdy nie mam, po Łodzi poruszam się tylko komunikacją miejską...

Pomyślałam - e, osiemnasta jest, korki, Lechu pewnie objeżdża miasto, taki ten mój Luby mądry, sprytny taki.

Aż tu nagle słyszę - "Wysiadka, jesteśmy przecież!".

No i konsternacja - owszem, dojechaliśmy pod budynek Akademii Muzycznej.

Ale nie ten!

Pod salę koncertową!

Niedawno ją postawili, często mijaliśmy teren jej budowy jadąc do miasta i kilka razy zwracaliśmy uwagę na to, że już działa - Lechu więc pewien był, że o ten gmach mi chodziło.

Pewien był też w dniu robienia zdjęć, że skoro nie wyszło i nie tu dojechaliśmy, to zaraz zacznie się dzika awantura, kapeluszem rzucanie i sandałem nowym o bruk tupanie - ale że wymęczona egzaminami byłam, to wściekać mi się nie chciało ;P

Pomyślałam nawet, że może i taki "plener" lepszym będzie...

Chyba był ;)

Co jak co - ale do takiej miejskiej elegancji, to nie żadne secesyjne klimaty pasują, a dizajnerskie bardziej.

Ech, co ja bym bez tego Lecha zrobiła ;)

Fedora - H&M
Okulary - SinSay
Marynarka - second hand + poprawki własne
Koszula - H&M
Spodnie - H&M
Sandały - Catwalk (Deichmann)
Kopertówka - no name (Allegro)

Mam nadzieję, że nie znudzę Wam się szybko w takim wydaniu ;)

Chciałabym, żeby ta faza fascynacji elegancją jeszcze przez jakiś czas mi nie minęła.

Ale mam coś dla Was!

Zrobiliśmy też zdjęcia w stylu wybitnie marowym - żebyście się za taką "dawną" Mar zbytnio nie stęsknili.

Specjalnie na koniec posta je przewidziałam ;)

No!

To post napisany!

Powiem szczerze, że wcale nie było łatwo przygotować go dla Was - cały weekend spędziliśmy poza Łodzią, Leszek ma teraz na głowie obrabianie zdjęć ze zlecenia, którym się w jego trakcie zajmował... ale udało się - jestem dumna, że daliśmy radę ;)

Zostawiam Was więc z lekturą, a sama zmykam do pracy.

O, chwytajcie jeszcze muzyczną inspirację do tytułu wpisu:

Trzymajcie się ciepło!

Pozdrawiam, Mar.

P.S. Dziękuję za trzymanie kciuków! Ogłaszam wszem i wobec - wszystkie egzaminy mam z głowy.

Od piątku zabieram się za kończenie pracy.

Muszę się z tym uwinąć do piętnastego lipca, więc... jeszcze trochę dopingu mi się przyda!

Nie zwalniajcie, jeszcze mi przez jakiś czas kibicujcie ;P

P.S. (2) Za wszystkie życzenia urodzinowe też dziękuję... kochani i kochane jesteście :)!