O kominie, który ponczo udawał

Idzie wiosna, mówię Wam.

Rozchorowałam się.

A ja zawsze choruję przed nadejściem złotej jesieni i pięknej, zielonej wiosny.

Ledwo zdrowieję, to one wybuchają z całą mocą.

Także - powtarzam: jeśli nie wierzycie mnie, to uwierzcie moim migdałkom ;) 

Zanim dopadła mnie ta zaraza, która jeść i oddychać mi nie daje, to sporo fajnych rzeczy mi się przydarzyło.

Żeby się nie rozpisywać - wymienię tu tylko te, które są ważne z punktu widzenia bloga albo tych informacji o mnie, które zwykle Wam w postach przemycałam ;)

Po pierwsze - parę dni temu obchodziliśmy wraz z Lechem naszą drugą rocznicę.

Nie mam pojęcia, jak Lechowi udało się wytrzymać ze mną tak długo - ale cieszę się, że tak się stało ;)

Po drugie - mam wreszcie fedorę! Tak, mam i ja! Upolowałam ją w H&M'ie.

Dobrze, że długo się nad jej zakupem nie zastanawiałam, bo po dwóch dniach ani jednej na stanie tego najczęściej odwiedzanego przeze mnie salonu nie było ;)
Pokażę Wam ją wkrótce, bo już została obfocona!

Po trzecie - pogoda dopisywała, więc w Dzień Kobiet udało nam się popełnić bardzo ładne zdjęcia (i to wcale nie w Łodzi, nie - w moim rodzinnym Zgierzu, o!)

Zdjęcia, które możecie dziś tu oglądać nie są tymi ostatnimi - o fakcie ich powstania donosiłam Wam już w poprzednim poście.

W dzień robienia ich aura nie była jeszcze tak wiosenna jak w ubiegły weekend, ale też już dość ciepło było.

Przez przypadek mogłyby nie powstać - chociaż "odkryłam" ten zestaw już jakiś czas temu, to nie wydawał mi się on na tyle ciekawy, żeby go na zdjęciach uwieczniać.

Ot, melonik - bo jak tylko w miarę ciepło się robi, to nie potrafię się z nim rozstać.

Ot, czerń - bo w czerni czuję się dobrze.

No i komin, bo ja za kominami do szaleństwa przepadam.

A, właśnie: to biało-czarne cudo, to wcale nie ponczo.

To jest komin, Moi Państwo!

I od momentu kupienia zawsze jako komin go nosiłam ;)

Ale któregoś lutowego poranka komin zsunął mi się z ramion... i wtedy zobaczyłam, że o wiele ciekawiej prezentuje się wtedy, gdy się go po ramionach rozciągnie ;)

Zatem - komin został ponczem.

Albo raczej - ponczo udawać zaczął ;)

Komin kupiłam w grudniu - znalazłam go w Reserved tego samego dnia, kiedy wypatrzyłam tam moherowy sweter z poprzedniego posta.

Urzekły mnie w nim frędzle.

Po przyniesieniu do domu i przymierzeniu komina "na spokojnie" zaczęłam mojego zakupu trochę żałować - po zamotaniu wokół szyi frędzle nie układały się już tak ładnie :(

Jakoś się z tym pogodziłam, ale ciągle żal mi było - tego, że nie mogę ich zaprezentować światu w pełnej krasie.

Jednak - jak widać na załączonych zdjęciach - noszenie go w charakterze narzutki całkowicie problem złego układania się frędzli likwiduje ;)

Dyndają modelowo ;)

W dniu, w którym robiliśmy zdjęcia postanowiłam przewiązać "narzutkę" paskiem.

Tak, to patent podpatrzony w blogosferze ;)

Na kilku fotach efekty tego wiązania możecie dostrzec ;)

Zdecydowałam się na cienki, skórzany pasek, bo gruby za bardzo ściskał moje "ponczo" - wtedy materiał nieładnie marszczył się na ramionach.

Powiem szczerze, że całkiem mi się to połączenie podoba - ale jakoś tak mało mi w tym pasku wygodnie ;P

Dlatego też w pewnym momencie pozbyłam się go - bez żalu ;)

Stąd też reszta zdjęć jest bezpaskowa.

Torbę, tregginsy, melonik i rękawiczki znacie już dobrze - często gościły w moich poprzednich wpisach.

Nowością na blogu są buty.

Jak to się na nie mówi?

Oksfordki, tak?

Dla mnie to są po prostu półbuty ;P

Powiem Wam jedno - nigdy w życiu nie sądziłam, że kiedykolwiek będę miała coś takiego na stopach.

No dobra - coś w ten deseń nosiłam w czasach, kiedy to z kostką i we flanelowych koszulach po łódzkich ulicach pomykałam.

Czyli - jakieś dziesięć lat temu.

Ale tamte miały bardziej masywną podeszwę ;P

Tego typu butami zauroczyłam się pod wpływem "stylizacji" oglądanych ostatnio w blogosferze i na różnych modowych portalach.

Coś mają w sobie takie "męskie" buty, nie wiem co - ale przyciągają ;)

Ten konkretny model wpadł mi w oko w czasie jednego z pobytów w Manufakturze.

Wychodziliśmy akurat z Lechem z Leroy Merlin - obok Leroy Merlin jest Centro.

Byłam w tym sklepie wcześniej raptem dwa razy w życiu i zawsze miałam wrażenie, że wieje tam tandetą ;P

Ale wtedy coś mnie podkusiło - wlazłam.

Półbuty stały sobie niemal przy wejściu.

Z początku wcale mi się nie podobały (no bo szpic? Mar, serio? szpicem straszyć będziesz?).

Ale kiedy je przymierzyłam...

Trochę się bałam kupować cokolwiek w Centro - moja mama nabyła tam kilka par obuwia i każda z nich dość krótki żywot wiodła.

Pocieszam się, że te kosztowały grosze (żal nie będzie), a póki co - wszystko z nimi w porządku ;P

Jednak planuję upolować gdzieś podobny model - ze skóry.

I już nie ze szpicem - z klasycznym, trochę migdałowym noskiem.

Wstępnie wybór padł na Conhpol - tak wygląda ich oferta półbutów damskich: klik!

Ktoś coś o ich butach wie? Nosił ktoś? Proszę o opinie!

Gdybyście pytali i pytały o miejsce, w którym robione były te zdjęcia: jest to ten sam plener, w którym popełniliśmy inne "frędzlowe" foty (o, te) - łódzki Park Staromiejski, Parkiem Śledzia zwany.

Latem jest o wiele ładniejszy, ale za to latem nie mogłabym sobie spacerować... w tamtejszej fontannie ;)

A teraz mogę ;)

(Tak, to naprawdę fontanna - daję słowo!)

Golf - no name (second-hand)

Komin/Ponczo/Narzutka - Reserved

Tregginsy - H&M

Półbuty - Centro

Melonik - H&M

Torba - Zara

Rękawiczki - Reserved

Pasek - H&M

Spadam - choroba, nie choroba, do pracy trzeba iść.

(Tak poważnie, to wcale nie trzeba - gdybym chciała, to mogłabym zostać w domu...

Ale lubię moją nową pracę i zawsze mi trochę smutno, kiedy z jakichś powodów nie mogę do niej dotrzeć ;P)

Zostawiam Was więc z postem i życzę wszystkiego dobrego - tym razem ściskać Was nie będę, bo chyba zarażam ;P

Pozdrawiam serdecznie,

Wasza Mar!

P.S. Plany zmiany szablonu utknęły w martwym punkcie - nawet nie idzie o to, że nie mamy na to z Leszkiem czasu.

Po prostu nam się nie chce.

Bo ja jestem takim szczegółowcem, że widżecik musi mieć równiutko tyle i tyle pikseli, być na karcie w tym i tym miejscu, ta literka powinna dotykać do tej linii, a tamta - do drugiej.

Za dużo mam wymagań ;P

Póki co - wprowadziłam trochę zmian w tym szablonie.

Dodałam "ikony socjalu" zamiast widżetów.

(Spodobało mi się to określenie, gdzieś na fejsie znalezione :D

choć początkowo jak myślałam "ikony socjalu", to miałam przed oczami Pana Zenka, alkoholika, lat 60 i Pannę Andżelinę - oficjalnie samotną matkę trójki dzieci, lat 21, ledwo koniec z końcem wiążącą, a nieoficjalnie konkubinę Pana Macieja, lat 30, na Wyspach gładź kładącego i nowym SUV'em się po tychże rozbijającego :>)

 Wywaliłam też niektóre elementy goszczące do tej pory na bocznym pasku.

W ten weekend planuję powalczyć z dodawaniem funkcji zwijania tekstu w postach :>

Jak wejdziecie tu na dniach i okaże się, że blog nie istnieje, to będzie znak... że za bardzo namieszałam ;P