Stara, ale jara - sukienka z mitycznego "dna szafy"

Nic tak ponoć nie wpienia tych, którzy z szafiarek się naśmiewają, jak sformułowanie:

"Wygrzebałam daną rzecz z dna szafy - jak dobrze, że wreszcie szafę moją wysprzątałam!"

Cóż mogę powiedzieć - nie wiem zbytnio, dlaczego określenie "dno szafy" wzbudza aż takie kontrowersje ;P.

Wydaje mi się, że każdy, kto jakiekolwiek ubrania na siebie zakłada i jakąkolwiek szafę posiada choć raz w życiu doznał przy układaniu w niej rzeczy olśnienia, że nie, wcale nie musi biec na gwałt do Pepco po bieliznę - ma bowiem więcej, niż trzy pary majtek i posiada też spory całkiem zapas skarpetek (całych, nie tylko pocerowanych ;P).

Po prostu te "całe" skarpetki przygniecione zostały rzuconymi na nie w pośpiechu lub nieuwadze nowymi ubraniami. Albo i starymi - po praniu lub nieudolnej próbie ułożenia zapasów garderoby.

I ja od czasu do czasu na dno swojej szafy zaglądam.

Zwykle z zapobiegliwości - bo ciuchów mam tak wiele, że zdarza im się atakować mnie znienacka, kiedy tylko drzwi szafy otwieram. Nauczona jestem więc już tego, że wypada od czasu do czasu poukładać je od nowa (tak, aby stworzone na szafowych półkach "kupki" trzymały się dość stabilnie).

Czasami jednak też wtedy, kiedy szukam pilnie jakiejś rzeczy o której przekonana jestem, że na pewno ją na którejś półce widziałam, tylko - niestety - nie pamiętam na której.

Takie szukanie kończy się zwykle wyrzuceniem wszystkich ubrań na podłogę, furią, tupaniem i krzykami.

Ale - ciuch się zwykle znajduje.

A wraz z nim inne - te, o istnieniu których całkowicie zapomniałam.

W trakcie takiego nerwowego szukania czegoś (czego - nie pamiętam... naprawdę!) odkryłam, że jestem szczęśliwą posiadaczką tej oto sukienki.

Zapomniałam o niej na śmierć.

Nie to, żebym nie pamiętała, gdzie i kiedy ją kupiłam - kupiłam ją w Bershce, w 2012 roku.

Wtedy, kiedy tam pracowałam.

Dałam za nią złotych czterdzieści, bo właśnie trwały wyprzedaże.

Ale potem... potem jakoś o niej zapomniałam.

Owszem, kilka razy ją założyłam.

Ale jeszcze potem ogarnęła mnie w jej kwestii totalna skleroza.

Nie wiem, jak mogłam o niej zapomnieć - przecież to całkowicie "mój" fason!

Kiedy decyduje się zakładać na siebie sukienki które w jakiś sposób mają być eleganckie, to muszą to być albo jakieś dziwne, asymetryczne cuda albo sukienki - tuby.

Bez ramiączek.

Dopasowane.

I sięgające mi połowy uda.

Albo i przed kolano - bo w takich sukienkach i spódnicach wyglądam właśnie najszczuplej.

Do tej sukienki, pamiętam, zwykle nosiłam szpilki.
Ale że tego lata jakoś niespecjalnie mam ochotę na noszenie wysokich butów, to i w sobotnie popołudnie - kiedy to na zdjęcia się wraz z Lechem żeśmy wybrali, a oprócz zdjęć na poprzedzający je spacer - postawiłam na moje czółenka Bonne Forme.

Czółenka te są "równolatkami" sukienki.
Kupiłam je w tym samym czasie - a nawet nie jestem pewna, czy nie tego samego dnia.
Dorwałam je w Deichmannie.

Spodobało mi się w nich nie tylko to, że mają dość zgrabny nosek i niewielki obcas.
Przede wszystkim przyciągnęło mnie do nich to, czego "z wierzchu" nie widać - cudowna, ortopedyczna wyściółka.
Środek buta wyłożony jest takim mięciutkim, gąbczastym czymś.
To "coś" przepuszcza powietrze - można więc w tych butach przechodzić cały dzień, a noga się nie poci.
I nie męczy - dzięki temu "wyłożeniu" mogę w tych butach chodzić non stop, a nogi mnie wcale a wcale nie bolą.

Uwielbiam te buty - jak mi się rozpadną, to chyba popełnię samobójstwo.

Ponieważ sukienka z dzisiejszego posta po odkopaniu jej z "dna szafy" stała się kolejnym tego lata ciuchem, który mogę nosić każdego dnia i jakoś mi się nie nudzi, to musiałam opracować na jej codzienne zakładanie kilka patentów - no bo wiecie: w sumie, to ona jest dość odważna.
Odkryte ramiona, te sprawy.

Szybko więc wykombinowałam, że będę do niej nosić marynarkę - tego mojego second hand'owego wycierucha, tę z Orsay'a, co to już ją dobrze znacie.
Sukienka prezentuje się z marynarką równie dobrze, co bez niej.

Kiedy zakładam ją do pracy, to wybieram do niej którąś z moich dużych toreb.
Ale na niezobowiązujące, weekendowe albo większe wyjścia wybieram kopertówkę.
Wcale od innych moich toreb nie mniejszą ;P

Jak patrzyłam na te zdjęcia po raz pierwszy, to dość długo zastanawiałam się nad tym, czy to aby na pewno dobrze wygląda - ta kiecka i ta akurat torebka.
Czy ta kopertówka nie jest jednak za duża.
Ale doszłam do wniosku, że mniejszy model (który też już znacie) wygląda z tą sukienką... zbyt weselnie.
I jakoś tak jeszcze... "kościółkowo". 

Okulary to... "prezent" od Leszka.
Mój Lechu postanowił wyrobić sobie okulary - no bo lata lecą, wzrok się psuje... ;P
Przy zakupie swoich okularów dostał bon na jedną parę okularów przeciwsłonecznych.
Można było sobie wybrać dowolny model, byle nie kosztował więcej niż 99 złotych.

Zakomunikował mi więc Lechu, że chodź, Mar, idziemy po okulary dla Ciebie.
Ucieszyłam się wielce!
Tyle, że gdy dotarliśmy na miejsce okazało się...
Okazało się, że najbardziej podobają mi się te, które kosztują 499 ;P

Wybrać cokolwiek fajnego było ciężko, w końcu zdecydowałam się na ten model.

Powiem Wam, że bardziej podobały mi się w sklepie, niż kiedy wróciłam z nimi do domu.
Ale już tam - przynajmniej mam wreszcie różowe okulary ;P
Świat zza ich szkieł wygląda... nieco dziwnie ;P
Ma się wrażenie, że ciągle trwa zachód słońca ;P

No dobrze, i na tym mogłabym właściwie zakończyć tego posta, tradycyjnie już zostawiając Was ze zdjęciami i miłego dnia życząc, ale nie... nie... muszę ponarzekać.

Na co?

 Otóż ta sukienka, piękna jak nie wiem i ewidentnie w "moich" kolorach (bo choć pastele się ze mną mogą nie kojarzyć, to wyjątkowo korzystnie w niektórych z nich wyglądam) na zdjęciach... nie wychodzi zbyt ładnie (albo raczej ja w niej zbyt ładnie nie wychodzę).
A jest to zasługa jej kroju - uszyta jest z udrapowanych kawałków materiału, poziomo na siebie zachodzących i marszczonych.
I chociaż na żywo to w zupełnie niczym nie przeszkadza, wyglądam w niej szczupło, zgrabnie i w ogóle ach i och, to na zdjęciach... tak, na zdjęciach te poszczególne jej warstwy układają się na brzuchu w taki sposób, że sprawiają wrażenie, jakbym była w trzecim miesiącu ciąży ;(
A na dodatek jak się tak na nią chwilę tylko spojrzy, to wydawać się może, że ona taka "pomarszczona", bo się zsuwa ze mnie :( 

Na tych, które Wam prezentuję widać to słabo, ale to tylko dlatego, że dokonałam ostrej selekcji materiału zdjęciowego ;P

Nie wiem, może jest to spowodowane jakimś tam efektem optycznym, a może i na żywo ja też w niej tak wyglądam, tylko z perspektywy moich 165 centymetrów jakoś to się w oczy nie rzuca ;P

Całe jednak szczęście, że ostatnio nie rozstaję się przy zakładaniu jej z marynarką ;P
Marynarka efekt ten całkowicie niweluje ;P

Sukienka - Bershka
Marynarka - Orsay (second hand)
Kopertówka - no name (Allegro)
Okulary - Vision Express
Buty - Bonne Forme (Deichmann)

Na koniec posta zostawiłam "smaczek" - marketing małoojczyźniany.
Tuż pod blokiem Leszka, na łódzkich Bałutach, "wyrosła" fantastyczna kawiarnia!
Jeśli jesteście z Łodzi i czasami bywacie w okolicach ulicy Łagiewnickiej, to koniecznie odwiedźcie Caffe przy Ulicy!
Takich pysznych (i tanich!) sałatek, kanapek, lodów włoskich i takiego świetnego wystroju, to nawet w knajpach na Off Piotrkowska nie znajdziecie!
Zdjęć z wnętrza nie zamieszczam, żeby mnie nikt o współpracę z właścicielami knajpy nie posądził, ale kogo mi się zainteresować udało, to niech sobie w google wpisze nazwę lokalu, poogląda zdjęcia, polustruje menu - i niech wpada!
Może się kiedyś tam spotkamy ;)

Uciekam - dzisiaj nie do pracy, a na badania.
Zastrajkowało mi ucho, zmuszona jestem odwiedzić laryngologa.
Ale nie, nie - wcale nie jest tak, że mam dziś wolne ;P
Do pracy też idę - ale po spotkaniu z lekarzem :>
Trzymajcie za mnie kciuki, bo boję się bardzo, że znajdzie mi coś poważnego :(

Ściskam Was bardzo,
Wasza Mar!