Miejski luz

Nie sprzyjały mi okoliczności tworzenia tego posta wcale a wcale.

Zacząwszy od tego, że rankami nie miałam na napisanie go czasu, bo biegałam z mnóstwem biurokratycznych spraw na uczelnię, przeszedłszy przez to, że choć godziny pracy mam fajne, to dojazd i powrót z niej nieco mi zajmują, a skończywszy na tym, że przez trzy ostatnie dni każdy mój wieczór obfitował w "ciekawe" i "ekscytujące" wydarzenia.

"Ciekawe" i "ekscytujące" specjalnie w cudzysłowach napisanym zostało - w gruncie rzeczy sprawy, które się ostatnimi dniami w marowym życiu zadziały są i ekscytujące i ciekawe, ale gdyby próbować je tak z boku ocenić, to można by uznać je bardziej za ironię losu.

Albo "urodę życia".

Tylko taką specyficzną. Dla "koneserów" - delikatnie rzecz ujmując :>

Próbując Wam powiedzieć o co chodzi powiem tylko tyle, że po raz kolejny przekonałam się, iż nie jest warto rezygnować ze swoich przyzwyczajeń i schematów funkcjonowania.

Szczęśliwym się wtedy i tak nie jest, a jak się człowiek rozczaruje próbując - wbrew logice - udowodnić sobie samemu że się uda, to jest dwa razy bardziej przykro, niż kiedy się nie miało tego, co powodem rozczarowania się staje.

Pomimo tego natłoku obowiązków, spraw, zmartwień i drobnych irytacji udało mi się znaleźć wreszcie czas na posta!

Dzisiaj albo nigdy - od jutra znowu praca ;)

Cieszę się, że zdjęcia w sukience spotkały się z tak ciepłym przyjęciem ;)
Podobała mi się ta "sesja", chociaż miałam sporo zastrzeżeń do tego, jak wyszłam na niektórych zdjęciach.

Dzisiaj też zdjęcia wprost z Piotrkowskiej - pewnie wykorzystamy jej plenery jeszcze nie raz, bo "mój" butik mieści się właśnie przy niej, a Lechu lubi mnie z pracy odbierać ;]

Ja bardzo lubię miejskie zdjęcia.
O wiele bardziej niż te na łonie przyrody wykonywane.
Każda więc okazja, kiedy możemy takie zrobić witana jest przeze mnie z ogromnym entuzjazmem.

Dzisiejszy post to taka swoista próba pokazania Wam, co oznacza "luz" w moim ubiorowym słowniku ;)
Chociaż, odkąd schudłam, lubię z nonszalancją paradować w wyciągniętych dżinsach i krótkich topach, to największy sentyment mam ciągle, niezmiennie, do rzeczy luźnych, ruchów niekrępujących i trochę krojem do tych, które w czasach liceum nosiłam nawiązujących.

Dlatego też tak bardzo lubię wszystkie luźne modele spodni.

Haremki to moje ulubione spodnie na lato.
Są przewiewne, wygodne i uroczo powiewają na wietrze.
Te kupiłam w zeszłym roku - spodobała mi się w nich kolorystyka nadrukowanego na nich motywu :)

Natomiast w tym roku udało mi się kupić nie tyle haremki, co prawdziwe szarawary!
Takie z krokiem niemal w kostce!
I - uwaga - wcale nie czarne (zaskoczenie, co?), a w kolorze brudnego błękitu :)
Już nie mogę doczekać się dnia, kiedy będę je miała na sobie, a okoliczności pozwolą na zrobienie im zdjęć ;)
Wyglądam w nich świetnie i szkoda by było nie pochwalić się tym światu ;P

Lubię do tego typu spodni nosić topy bez ramiączek. Takie tuby.
Ale jak tylko jest nieco chłodniej, to tuby z ochotą zamieniam na luźne bluzki.
Tę dzianinową bluzkę z dłuższym rękawem upolowałam bardzo niedawno - też na Piotrkowskiej, w outlecie Vero Mody. Akurat czyścili magazyn, wiele rzeczy za grosze wyprzedawali.
Ta kosztowała dychę, więc grzechem było nie kupić ;)

Podoba mi się ten model, bo chociaż jest luźny u dołu, to góra jest dopasowana i ładnie podkreśla szczupłość moich ramion. No i też taką jakąś moją smukłość, z nabrania której ostatnio jestem bardzo dumna i lubię się nią chwalić ;)

Do takich ciuchów nie pasują mi żadne bransolety.
Za to rzemyki - jak najbardziej.

Buty - proste, wygodne baleriny peep toe.
Sandały - najlepiej takie z brązowej skóry, marzenie! - byłyby pewnie lepsze, ale że musiałam iść tak ubrana do pracy, to doszłam do wniosku, że w bardziej zabudowanych butach będzie mi o wiele wygodniej niż w sandałach.

Bardzo chciałam pokazać Wam jakieś zdjęcie wisiorka, ale na wszystkich docelowo wisiorkowi robionych poodbijało się na nim światło i nie prezentował się zbyt fajnie.

Musicie więc przypatrzeć mu się na innych zdjęciach ;)

Wisiorek dostałam lata temu, jeszcze przed pierwszymi studiami, od koleżanki, która w tamtych czasach się robieniem tego typu biżuterii zajmowała.
Nie były to jeszcze lata, kiedy "hend - mejd" był w cenie i modzie.
Szkoda, że Kasia zrezygnowała z produkcji rękodzieła.
Dziś mogłaby na takich cudach (to był model prosty jak konstrukcja cepa akurat, ale tworzyła wiele oryginalnych śliczności) zarobić kupę szmalu ;)

(Okulary nadal mnie fascynują - ciągle się z nimi nie rozstaję ;)
I kto by pomyślał, że tak się polubimy ;) Ja, fanka much, i aviatorki!
Takie rzeczy, no!)

Bluzka - Vero Moda
Haremki - Lokaah
Rzemyki - Lokaah
Torba - Cropp Town
Wisiorek - rękodzieło
Okulary - C&A
Baleriny - no name

O, jak mi się podobają te zdjęcia - cieszymy się z MOF'em, że wyszły takie fajne :)))!

Nie wiecie nawet jak cieszę się, że już jest lato!
Tak wiele szczęścia.
Cieszę się, że mogę (na tyle, na ile pozwala mi czas, a jak pisałam na początku posta - miewam z tym problemy...) robić tylko to, na co mam ochotę, że nie muszę przemęczać głowy milionem bzdur, że mogę być tam, gdzie chcę, z kim chcę i jak chcę.
Potrzebuję odpoczynku i przewartościowania sobie pewnych spraw.

Mam też nadzieję, że uda mi się dojść do ładu ze swoimi planami zawodowymi (tymi poważnymi, mojej aktualnej pracy w to nie wliczam) i zdecydować się wreszcie na jakiś jeden, sensowny plan w tej kwestii.
W głowie mam mętlik - czasami mam ochotę zrezygnować z logopedii, założyć swój własny biznes w zupełnie niezwiązanej z edukacją i zdrowiem branży, a czasem łapię się na tym, że przecież zbyt wiele mam w głowie i zbyt dużo przydatnej wiedzy w ostatnim czasie przyswoiłam, żeby to tak po prostu rzucić w kąt.

Zobaczymy - może jakoś ten bałagan ogarnę tegorocznym latem ;)

Ciepło jest, weekend jest - nie będę Was męczyć moim pisaniem ;)
Idźcie i odpoczywajcie! 

Pozdrawiam Was ciepło, 

Wasza Mar!